Dotychczas obserwatorzy byli skazani w tej sprawie na własną intuicję. Dopiero sondaż przeprowadzony dla „Rzeczpospolitej" przez IBRiS przynosi twarde dane umożliwiające odpowiedź na pytanie, komu zagraża Robert Biedroń. A brzmi ona: wszystkim.
Demokracja zakłada dyskurs i deliberację. Media tożsamościowe, które wyłącznie obsługują swoje bańki informacyjne, nie prowadzą żadnego obywatelskiego dyskursu.
Wyjście na jaw rozmów nagranych w najbezpieczniejszym dla prezesa miejscu to prawdziwy cios dla partii, ale przede wszystkim dla jej już i tak wystarczająco nieufnego lidera.
To nie słowa nienawiści zabiły prezydenta miasta mojej młodości.
Czyżby jednak się dało? Czyżby Polska mogła pójść solidarnie za słowami ojca Wiśniewskiego z gdańskiej bazyliki?
Czy Jacek Kurski obali Mateusza Morawieckiego? Albo odwrotnie, czy premier obali prezesa Telewizji Polskiej?
Zabójstwo prezydenta Gdańska pokazuje,
że jako społeczeństwo przekroczyliśmy Rubikon. Jeśli nie dojdzie do systemowej walki z hejtem, wszyscy będziemy mieli krew na rękach.
Dlaczego wszyscy pokochaliśmy zwierzęta,
przed którymi przestrzegał Jan Brzechwa? Odpowiedź w kalendarzu wyborczym.
Zdobycie większości w Senacie zagwarantowałoby opozycji choć trochę przestrzeni do demokratycznego sporu, wymiany argumentów i wpływu na rzeczywistość. Wymagałoby jednak przed wyborami podjęcia wspólnie 100 trudnych decyzji.
W Polsce jest taki zwyczaj: zanim politycy cokolwiek zrobią, to najsubtelniejszy plan otrąbią we wszystkich mediach.
Warto z uwagą przyglądać się debacie nad geopolityką, która toczy się w Polsce od jakiegoś czasu. Może ona bowiem zmienić nasz sposób mówienia i myślenia o polityce międzynarodowej.
W niedzielę Prawo i Sprawiedliwość nie organizowało hucznego wieczoru wyborczego. Prezes Kaczyński milczał. We wtorek zabrał wreszcie głos i obwieścił, że „zwycięstwo PiS nie podlega najmniejszej wątpliwości".
Już za pięć dni stulecie niepodległości. Ale czy mamy powody do świętowania? Głupie pytanie!
Jest na czasie potępianie oświecenia, przynajmniej marudzenie o nim.
670 tys. Brytyjczyków wyszło
w sobotę na ulice Londynu, aby domagać się powtórnego głosowania nad wyjściem kraju
z Unii Europejskiej. Takich tłumów w stolicy nie widziano od 2003 r., gdy ludzie protestowali przeciw interwencji w Iraku.
Po piątkowej debacie kandydatów na prezydenta Warszawy oraz po weekendowych wystąpieniach partyjnych liderów jesteśmy już na ostatniej prostej przed wyborami. To zapewne ten ostatni weekend rozstrzygnie o wyniku wyborów samorządowych, które będą pierwszym testem strategii politycznych poszczególnych partii i koalicji politycznych.
Zegar tyka nieubłaganie, do opuszczenia Unii Europejskiej przez Wielką Brytanię pozostały 172 dni. Negocjacje na temat przyszłych stosunków między Londynem a Wspólnotą idą jak po grudzie. Obie strony zachowują się jak turyści, którzy po przekroczeniu kanału La Manche, niezależnie od kierunku, nie mogą się nadziwić, że w pierwszym samochodzie, który dostrzegli na odwiedzanym terenie, pies siedzi na miejscu zajmowanym
u nich przez kierowcę.
Polski Kościół ma zarazem szczęście i pecha,
że trafił mu się taki recenzent jak Wojciech Smarzowski.
Dzisiejszej opozycji wciąż odbijają się czkawką przesławne „polskie nagrania" z czasów, kiedy jeszcze rządziła. Jeśli coś na tych – pożal się Boże – „taśmach prawdy" wprawia w osłupienie, to bynajmniej nie jakieś ujawnione tajemnice, ale bezkarność nagrywających
i ich zleceniodawców. Garść znajdujących się tam wulgaryzmów już dawno przebili nieoceniona posłanka Pawłowicz i jej kolega Tarczyński, by
nie wspomnieć o pamiętnych „zdradzieckich mordach".
Za hasłem praworządności kryją się nierzadko konkretne interesy polityczne lub ekonomiczne, które przynoszą jednym państwom bądź grupom społecznym korzyści,
a innym straty. To dlatego niektórzy politycy zarzucają wprost hipokryzję proeuropejskim rzecznikom wartości
– przekonuje politolog i socjolog.
